Tropikal Ormanlar, Homininlerin Yok Oluşuna Neden Oldu

Güneydoğu Asya’daki otlakların kaybı, bölgenin büyük hayvanlarının çoğunun ve muhtemelen eski insanların yok oluşunda etkili oldu.

Araştırmayı yöneten Julien Louys, ‘’Güneydoğu Asya, megafauna neslinin tükenmesiyle ilgili tartışmalarda genellikle ihmal ediliyor. Ama aslında, bir zamanlar çok daha zengin memeli hayvan topluluğuna sahipti ve şimdi tamamı yok oldu.’’ diyor.

Araştırmacılar, modern ve fosil memeli hayvanların dişlerindeki sabit izotop kayıtlarına bakarak, geçmişteki hayvanların ağırlıklı olarak tropikal otlarla mı yoksa yapraklarla mı beslendiklerini; yaşadıkları zaman dilimine ait iklim koşullarını yeniden oluşturabildiler.

(İklim Değişikliği, İnsan Türlerinin Yok Oluşunun Nedeni Olabilir)

Çalışmanın bir diğer yazarı olan Dr. Patrick Roberts, ‘’Bu tür analizler bize bu türlerin diyetlerine ve içinde yaşadıkları ortamlara ilişkin benzersiz ve anlık görüntüler sağlıyor.’’ diyor.

Daha önce hiç bu şekilde çalışılmamış türleri temsil eden modern Güneydoğu Asya memelilerinin 250’den fazla yeni ölçümünü eklemenin yanı sıra araştırmacılar, Pleistosen dönemi temsil eden fosil bölgeler için de bu izotop verilerini kullandılar.

Araştırmacılar, Pleistosen’in erken dönemlerinde yağmur ormanlarının bugünkü Myanmar’dan Endonezya’ya kadar bölgeye hakim olduğunu, ancak otlaklara dönüşmeye başladığını gösterdiler. Bu otlaklar, fil benzeri stegodon gibi otlayan zengin megafauna topluluklarını güçlendirerek yaklaşık 1 milyon yıl önce zirveye ulaşarak en yakın hominin akrabalarımızın gelişmesine yol açtı. Ancak ekosistemlerdeki bu büyük değişiklik, bazı türler için değerli olsa da, gezegendeki en büyük maymun gibi diğer hayvanların da yok olmasına yol açtı: gigantopithecus.

Ancak bugün bildiğimiz gibi bu tropikal değişiklik kalıcı değildi. Tropikal kanopiler, bugün bölgenin ekolojik yıldızları olan klasik yağmur ormanı faunasıyla birlikte yaklaşık 100.000 yıl önce geri dönmeye başladı.

Birçok eski güneydoğu Asya megafaunasının tükenmesinin, bu savan ortamlarının kaybolması ile ilişkili olduğu tespit edildi. Aynı şekilde, Homo erectus gibi bir zamanlar bölgede bulunan eski insan türleri, ormanların yeniden oluşmasına uyum sağlayamadı.

Roberts, ‘’Yağmur ormanlarından başarılı bir şekilde yararlanmak ve gelişmek için gerekli becerilere sahip görünen tek tür bizim türümüz, Homo sapiens. Görünüşe göre diğer tüm hominin türleri bu dinamik ortamlara uyum sağlayamadı.’’ diyor.

İronik bir şekilde, şu anda yok olma riski en yüksek olan megafauna yağmur ormanları. Dünyanın bu tropikal bölgesinde hayatta kalan hominin faaliyetlerinin sonucu olarak, kalan son türlerin çoğu bölge genelinde kritik bir tehlike altındalar.

Louys, ’’Güneydoğu Asya memeli hayvanları, insan eylemlerinden dolayı son birkaç bin yılda yağmur ormanlarının yayılmasından faydalanmak yerine benzeri görülmemiş bir tehdit altındalar. Kentsel büyüme, ormansızlaşma ve aşırı avlanma nedeniyle geniş yağmur ormanlarını ele geçirerek, dünyada hala yürüyen son megafaunaların bir kısmını kaybetme riskiyle karşı karşıyayız.’’

Max Planck Society. 7 Ekim 2020.

Makale: Louys, J., & Roberts, P. (2020). Environmental drivers of megafauna and hominin extinction in Southeast Asia. Nature, 1-5.